La Oruga Azul.

La Oruga Azul.
La oruga se puso azul turquesa, porque presa de la luz de la poesía, reposa en las cuartillas de la mesa impregnada de tinta y fantasía… (Antonio Peláez Torres),

miércoles, 14 de octubre de 2015

Abalar (La barca de piedra), por GABRIEL MERINO.




Abalar (La barca de piedra)
El mar, con ser inmenso, alimenta al océano
y, en su cornisa de roca, el faro
alumbra volvoretas ciegas que giran en su torno.
Un fragor de olas de granito
choca contra el fin del mundo
allá donde ya no se aventuran
profetas, iluminados o conquistadores.

El camino se hunde en los abismos
de los desheredados y los pescadores
ya en ese borde del mapa donde empieza
el universo de leviatanes ignotos.
Mirando al poniente, flotando en la espuma brava
mantiene el equilibrio una barca de piedra.
Abalar (A barca de pedra)
O mar, con ser meirande, alimenta o océano
e, na súa beira de pedra, o faro
alumea volvoretas cegas que xiran o redor.
Un fragor de ondas de granito
bate contra o fin do mundo
alá onde xa non se aventuran
profetas, elexidos ou conqueridores.
O camiño fúndese nos abismos
dos deherdados e os pescadores
 xa nise borde do mapa onde comenza
o universo de demos descoñecidos.
Ollando pra o solpor, flotando na escuma brava,
mantén o equlibrio una barca de pedra.
(Traducción de Sergio Rodríguez)

No hay comentarios:

Publicar un comentario